ﺗﺮﻙ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ

1- «ﭘﻴﺎﺯ» ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﺭﺍ ﺭﻧﺪﻩ ﻛﻨﻴﺪ. ﺁﺏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺿﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﺪّﺕ ﻳﻚ ﺭﺑﻊ ﺭﻭﺯﻱ ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻣﺤﻞ ﺗﺮﻙ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳ

ﺪ. 2- ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺑﺎ «ﻣﺤﻠﻮﻝ ﺷﺴﺘﺸﻮﻱ ﺯﺧﻢ» ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ. ﻃﺮﺯ ﺗﻬﻴﻪ: 20 ﺗﺎ 30 ﮔﺮﻡ «ﺑﺮﮒ ﺑﻮ» ﺭﺍ ﺗﺎ 12 ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﻴﺘﺮ ﺁﺏ ﺩﺍﻍ ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ. ﺑﻌﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺻﺎﻑ ﻛﻨﻴﺪ

ﺗﺮﻙ ﻟﺎﻱ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ

ﺿﻤﺎﺩ ﻛﻮﺑﻴﺪﻩ ﺑﺮﮒ ﺗﺎﺯﻩ «ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻴﺎﻥ» ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻲ‌ﻧﻤﺎﻳﺪ

. ﺗﺮﻙ ﻟﺐ

1- ﻣﻴﻮﻩ «ﺑﻨﻪ» ﺩﺍﺭﺍﻱ ﻭﻳﺘﺎﻣﻴﻦ‌ﻫﺎﻱ «A» ﻭ ﺍﻗﺴﺎﻡ «B» ﻭ «D» ﻣﻲ‌ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ

. 2- ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﺧﺎﺭﺟﻲ، ﻣﺎﻟﻴﺪﻥ «ﻛﺘﻴﺮﺍ» ﭘﻮﺳﺖ ﺭﺍ ﻧﺮﻡ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ ﻭ ﺗﺮﻙ ﻟﺐ ﺭﺍ ﺍﻟﺘﻴﺎﻡ ﻣﻲ‌ﺩﻫﺪ.

3- ﻣﺎﻟﻴﺪﻥ «ﺭﻭﻏﻦ ﺑﺎﺩﺍﻡ» ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ.

4- ﺑﻪ ﺗﺠﻮﻳﺰ 10 « ﺗﺮﻙ ﭘﻮﺳﺖ» ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ.

ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺑﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ

1- ﺑﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺍﺩﺭﺍﺭﺷﺎﻥ ﺑﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﻫﻔﺖ ﮔﺮﻡ ﺭﻳﺸﻪ «ﺭﻳﻮﺍﺱ» ﺑﺎ ﺩﻩ ﮔﺮﻡ ﺗﺨﻢ ﺧﺮﺑﺰﻩ ﻭ ﺩﻩ ﮔﺮﻡ «ﺧﺎﺭﺧﺎﺳﻚ» ﺟﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺑﺪﻫﻴﺪ.

2- ﺟﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﻣﻴﻮﻩ ﻧﺎﺭﺱ «ﺑﺎﻣﻴﻪ» ﭼﻮﻥ ﻣﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺑﻨﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ.

3- «ﭘﻴﺎﺯ»، «ﺗﺨﻢ ﺟﻌﻔﺮﻱ» ﻭ «ﺗﺨﻢ ﺧﻴﺎﺭ» ﻣﺪﺭ ﻣﻲ‌ﺑﺎﺷﻨﺪ

. 4- ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺩﻡ ﻛﺮﺩﻩ «ﺗﺮﺏ» ﻣﺪﺭ ﺍﺳﺖ

. 5- ﺍﺯ ﺑﺮﮒ‌ﻫﺎﻱ «ﺗُﺮﺷَﻚ» ﺩﺭﺷﺖ ﺩﺭ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺪﺭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻲ‌ﺷﻮ

ﺩ. 6- ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺳﻮﭖ «ﺧﻴﺎﺭ» ﮔﺮﻓﺘﮕﻲ ﻭ ﺑﻨﺪ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ.

ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺗﻴﺮﻩ

ﭼﻮﻥ «ﻣﻴﻮﻩ ﺑﻠﻮﻁ» ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻭﺯﻥ ﺁﻥ «ﻛﻨﺪﺭ» ﻭ «ﺭﻭﻏﻦ ﺯﻳﺘﻮﻥ» ﺳﺮﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ، ﻣﻔﻴﺪ ﻣﻲ‌ﺑﺎﺷﺪ.

ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺩﺭ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ

1- ﺍﺯ ﺟﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺭﻳﺸﻪ «ﺯﻧﺠﺒﻴﻞ ﺷﺎﻣﻲ» ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ

ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺩﻓﻊ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺷﻮﺩ

. 2- «ﺧﺎﻟﻮﺍﺵ»، «ﺑﻠﻮﻁ»، «ﺷﺎﻩ ﺑﻠﻮﻁ»، «ﻟﺒﻴﺪﻩ»، «ﺑﺎﺭﻫﻨﮓ»، «ﺟﻌﻔﺮﻱ»، «ﻋﻠﻒ ﻣَﺮﻍ» ﻭ «ﭼﺎﻱ ﻛﻮﻫﻲ» ﻣﻔﻴﺪ ﻣﻲ‌ﺑﺎﺷﻨﺪ.

ﺍﺩﺭﺍﺭ ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ

1- «ﻣﻴﻮﻩ ﺑﻠﻮﻁ» ﻛﻤﻲ ﺩﻳﺮ ﻫﻀﻢ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﻫﻀﻢ ﺷﻮﺩ ﻏﺬﺍﻳﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺭﺍ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ. 2- «ﺁﻟﺒﺎﻟﻮﻱ ﺗﻠﺦ» ﻛﻪ ﺯﺍﺩﮔﺎﻫﺶ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺳﺮﺩﺳﻴﺮ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﺁﺫﺭﺑﺎﻳﺠﺎﻥ ﻭ ﻧﻬﺎﻭﻧﺪ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ‌ﺁﻳﺪ، ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﺁﻣﺪﻥ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﻣﻲ‌ﻧﻤﺎﻳﺪ. 3- «ﺍﻧﺎﺭ ﺷﻴﺮﻳﻦ» ﺗﺮﺷﺢ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺭﺍ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻣﻲ‌ﺩﻫﺪ ﻭ ﻣﺪﺭ ﺍﺳﺖ. 4- ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﺁﺏ «ﭘﺮﺗﻘﺎﻝ» ﻣﺪﺭ ﺍﺳﺖ. 5- «ﻟﻮﺑﻴﺎ» ﻣﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﻮﺳﺖ ﺁﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﻐﺰ ﺁﻥ. 6- «ﻧﻌﻨﺎ» ﺍﺩﺭﺍﺭ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ. 7- «ﺟﻮ ﺩﻭ ﺳﺮ» (ﻳﻮﻟﺎﻑ) ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺘﻪ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ 20 ﮔﺮﻡ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﻴﺘﺮ ﺁﺏ ﺑﺠﻮﺷﺎﻧﻴﺪ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺩﺭﺍﺭ ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﻧﺎﻓﻊ ﺍﺳﺖ.

ﺁﺳﻢ*

1- ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﻳﻚ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻡ ﻛﺮﺩﻩ «ﺍﺳﻄﻮﺧﻮﺩﻭﺱ» ﺩﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻏﺬﺍﻫﺎ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ.

2- ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺳﻲ ﮔﺮﻡ ﺍﺯ ﺳﺎﻗﻪ‌ﻫﺎﻱ ﮔﻠﺪﺍﺭ ﻭ ﺗﻤﻴﺰ «ﺁﻭﻳﺸﻦ» ﺧﺸﻚ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺟﻮﺵ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺏ ﺟﺎ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻭ ﺩﻡ ﺑﻜﺸﺪ. ﺳﭙﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺻﺎﻑ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ «ﻋﺴﻞ» ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳﺎﺯﻳﺪ. ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ.

3- ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﭘﻨﺞ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﺮﺑﺖ «ﺑﺎﺭﻫﻨﮓ» ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ.

4- «ﺟﻌﻔﺮﻱ» ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻛﻨﻴﺪ، ﺩﺭ ﺷﻴﺮ ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺻﺒﺢ‌ﻫﺎ ﻧﺎﺷﺘﺎ ﺑﺨﻮﺭﻳﺪ.

5- ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﻪ‌ﻫﺎﻱ «ﺭﺍﺯﻳﺎﻧﻪ» ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﺁﺏ ﮔﺮﻡ ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻩ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺻﺎﻑ ﻛﻨﻴﺪ. ﺑﺎ «ﻋﺴﻞ» ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺳﻪ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻭﻋﺪﻩ ﻏﺬﺍ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ. ﺳﺮﻓﻪ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻲ‌ﻫﺎﻱ ﺳﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﻣﻲ‌ﺳﺎﺯﺩ.

6- «ﺯﺭﺷﻚ» ﺧﺸﻚ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﺎﻭﻥ ﺑﻜﻮﺑﻴﺪ. ﺩﻩ ﮔﺮﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺩﺳﻲ ﻟﻴﺘﺮ ﺁﺏ ﺑﺨﻴﺴﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺟﻮﺷﻴﺪﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﺪ. ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﺮﺑﺖ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﻣﻴﻞ ﻛﻨﻴﺪ

. 7- ﻧﻮﺷﻴﺪﻥ ﻳﻚ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻭﻋﺪﻩ ﻏﺬﺍ، ﺍﺯ ﺷﺮﺑﺖ «ﺳﻨﺒﻞ ﺍﻟﻄﻴﺐ» ﻣﻔﻴﺪ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﻱ ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺮﺑﺖ «ﺳﻨﺒﻞ ﺍﻟﻄﻴﺐ» ﺷﺼﺖ ﮔﺮﻡ ﺍﺯ ﺭﻳﺸﻪ «ﺳﻨﺒﻞ ﺍﻟﻄﻴﺐ» ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﻴﺘﺮ ﺁﺏ ﻧﻴﻢ ﮔﺮﻡ ﺭﻳﺰﻳﺪ ﻭ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ. ﺳﭙﺲ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺻﺎﻑ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺑﺎ «ﻋﺴﻞ» ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳﺎﺯﻳﺪ.

8- ﺩﻭ ﻋﺪﺩ ﺑﺮﮒ ﺗﺎﺯﻩ «ﺳﻮﺳﻨﺒﺮ» ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻓﻨﺠﺎﻥ ﺁﺏ ﺟﻮﺵ ﺩﻡ ﻛﻨﻴﺪ. ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺘﺮﺳﻲ ﺑﻪ ﺑﺮﮒ ﺗﺎﺯﻩ ﺁﻥ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ 5 ﮔﺮﻡ ﺑﺮﮒ ﺧﺸﻚ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻳﻚ ﻟﻴﺘﺮ ﺁﺏ ﺟﻮﺵ ﺩﻡ ﻛﻨﻴﺪ. ﺑﻌﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺻﺎﻑ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎ «ﻋﺴﻞ» ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ.

ﺁﺭﻭﻍ*

1- «ﻧﻌﻨﺎﻉ» ﺁﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﻲ‌ﺩﻫﺪ

. 2- «ﻋﺮﻕ ﺑﻬﺎﺭ ﻧﺎﺭﻧﺞ» ﺁﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺗﺴﻜﻴﻦ ﻣﻲ‌ﺩﻫﺪ.

3- «ﺯﺭﺩﺁﻟﻮ» ﺁﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ

. ﺁﺭﻭﻍ ﺗﺮﺵ

1- «ﻓﻠﻔﻞ» ﺁﺭﻭﻍ ﺗﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﻣﻲ‌ﺳﺎﺯﺩ

2- ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺭﺩﻥ «ﻓﻠﻔﻞ ﺳﺒﺰ» ﺁﺭﻭﻍ ﺗﺮﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﻲ‌ﺑﺮﻧﺪ.

3- ﭘﺨﺘﻪ «ﻣﻬﺮﺍﻱ ﭘﻴﺎﺯ» ﻗﺪﺭﺕ ﻏﺬﺍﻳﻲ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺩﺍﺭﺩ. ﺷﻜﻢ ﺭﺍ ﻧﺮﻡ ﻣﻲ‌ﻛﻨﺪ ﻭ ﺁﺭﻭﻍ ﺗﺮﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﻲ

ﺩ.

غیرت و مردانگی

((غیرت))به معنای رشک و حسد مردانه و نیز حفاظت آبرو و ناموس و نگهداری عزت و شرف آمده است.

غیرت،از شجاعت،بزرگ منشی و قوت نفس انسان سرچشمه می گیرد و یکی از ملکه های نفسانی انسان و سب مردانگی است و مرد بی غیرت از زمره مردان خارج است.

اگر غیرت بری بادرد باشی وگر بی غیرتی نامرد باشی

غیرت یکی از کمالات انسانی است که دست پرتوان خالق هستی،اسباب آن را در وجود آدمی قرار داده است.غیرت ورزی در حد عالی آن،لازمه ی انسانیت آدمیان مخصوصا مؤمنان پرهیزکار است.

امام علی(ع)فرمود:

ان الله یغار للمؤمن فلیغر،من لا یغار فانه منکوس القلب.(بحارالانوار،ج79،ص115)

خداوند برای مؤمن،غیرت می ورزد،پس او نیز باید غیرت آورد.هرکس غیرت نورزد،دلش وارونه است.

انواع غیرت:

الف:غیرت دینی:

منظور از غیرت دینی،این است که انسان مسلمان نسبت به کیان اسلام و آنچه بدان مربوط میشود حساس باشد،با تمام توان در راه اعتلای آن بکوشد و از کوچکترین خدشه و تعرضی نسبت به آن جلوگیری کند.بر این اساس،جهاد،امر به معروف و نهی از منکر،سفارش به حق و صبر،تعلیم و تعلم و...میتواند در راستای غیرت دینی قرار گیرد،چراکه هریک از موارد یاد شده از یک سوء در تحکیم پایه یهای اسلام مؤثر است و از سوی دیگر،با ضد آن سر ستیز دارد.قرآن مجید از مسلمانان می خواهد که ضمن تقویت غیرت دینی خویش در موارد لزوم،آنرا به کار گیرند و از اسلام و مسلمانان بی یاور دفاع کنند.

و ما لکم لا تقاتلون فی سبیل الله والمستضعفین من الرجال و النساء والولدان.(نساء.75)

شما را چه شده که در راه خدا و مردان و زنان و کودکان مستضعف نمی جنگید؟

پیام این آیه نشانگر آن است که جنگیدن در راه خدا و تلاش در رها سازی مستضعفان خواست خدا و لازمه مسلمانی است.

همه ی غزوه ها و سریه های پیامبر(ص)،جنگهای سه گانه ی امیر مؤمنان(ع)،مبارزه و صلح تحمیلی امام مجتبی(ع) و حماسه ی جاوید عاشورا و مبالرزات بی امان پیشوایان معصوم(ع)و علمای درد آشنا در طول تاریخ،جملگی رنگ غیرت دارد،خداوند میفرماید حتی پیامبر(ص)از اینکه مردم ایمان نمی آوردند،نزدیک بود از بین برود.

لعلک باخع نفسک الا یکونوا مؤمنین.(شعراء.3)

گویا از این که ایمان نمی آورند،می خواهی جانت را از دست بدهی!

امام علی(ع)از این که مسلمانان نسبت به اجرای احکام اسلام و جهاد در راه خدا،بی تفاوتی نشان می دادند،دلش چرکین بود و از خدا مرگ طلب کرد.

ب.غیرت ناموسی:

حمایت و حفاظت از ناموس،ارتباطی تنگاتنگ با شرف و مردانگی شخص مسلمان دارد و با تاکید از ما خواسته که از ناموس خود و هم کیشان در برابر هرگونه گزند داخلی و خارجی به شدت دفاع کنیم و کمترین مسامحه ای از خود بروز ندهیم.

فتوای امام راحل(ره)نیز چنین است:

اگر به ناموس کسی_خواه همسرش باشد یا دیگران_به قصد تجاوز حمله شود،واجب است به هر وسیله ممکن آنرا دفع کند گرچه به کشتن مهاجم بینجامد،بلکه اگر قصد آبروریزی به کمتر از تجاوز هم داشته باشد،به ظاهر حکمش همین است.

ج.غیرت ملی:

مراد از غیرت ملی احساس مسئولیت در برابر تمامیت ارضی کشور اسلامی و دلسوزی و حمایت از مسلمانان و عزت و شرف آنان است که به گونه ای با غیرت دینی و غیرت ناموسی نیز پیوند دارد.

ناگفته مشخص است که ملی گرایی به معنای امروزی از نظر اسلام محکوم و نامعقول است؛ولی وطن دوستی و مشارکت در دفاع از میهن و هم میهنان مساله ای است که با سرشت انسانی عجین و از سوی اسلام به رسمیت شناخته شده است و روایت زیر گواه آن می باشد:

حب الوطن من الایمان.(سفینة البحار،قمی،ج2،ص688)

وطن دوستی از ایمان است.

سخنی از امام راحل:

اگر دشمنی به کشور اسلامی یا مرزهای آن حمله کند و اسلام و جامعه اسلامی مورد خطر قرار گیرد،بر مسلمانان واجب است که به هر وسیله ممکن و با بذل جان و مال از آن دفاع کنند.